Over vrouwen in de kunst...

Vandaag zet ik mijn schoonzus Milagros in het voetlicht. 

Milagros Kloostra. Zus van Henry dus.

Zij woont in Zuid-Spanje en ik ken haar al 33 jaar. Kijk... dit is Milagros:

Milagros is niet alleen een geweldige zangeres (veel tango!), maar ik vind haar schilderijen ook geweldig!

En daarom wijd ik een blogje aan haar werk.

Milagros heeft zich het schilderen zelf eigen gemaakt: autodidact dus... Ik houd van het kleurrijke van haar werk, zoals deze op een rond paneel:

Ik vind het wel iets hebben van de Nieuw-Zeelandse aboriginal kunst.

Maar het is een échte Milagros...

Ook schildert ze op ovalen panelen:

Mooie kleuren gebruikt ze. Maar ja... Milagros is dan ook een mooie kleurrijke vrouw!

Zou dit een stierenvechter kunnen zijn, die neergestoken is? 

Of niet, maar wel een jonge vrouw vlak voor haar dood?

Ik zie ook een bedroefde engel, die over iemand waakt...

Bij het volgende schilderij moest ik aan de Japanse Kunst denken. Er zou zomaar een haiku bij kunnen passen...

Milagros heeft me een heleboel foto's toegestuurd en het is moeilijk om een keuze te maken.

De één is nog mooier dan de ander.

Deze vind ik ook bijzonder:

la Luna!

Dank je wel voor de foto's Milagros. Ik zal de andere schilderijen later laten zien...

Liefste Lies

Zo nu en dan luister ik tijdens mijn dagelijkse ommetje naar een podcast. Niet altijd, want ik wil ook de vogeltjes horen.

Maar goed, ik zoek soms iets leuks of iets interessants om naar te luisteren. 

En... onlangs... toen mijn nichtje Liset mij een podcast tip stuurde, was ik meteen nieuwsgierig. "Liefste Lies" heet de podcast. Eerst dacht ik dat ze zichzelf bedoelde, maar nee... het gaat over het verhaal van de brieven aan Lies. 

Er is een koffer gevonden in het archief van het gemeentehuis in Sittard, waarin 960 brieven zitten, allemaal geschreven aan ene Lies, tussen 1940 en 1952. Het zijn liefdesbrieven, vriendinnenbrieven, gewone brieven en bijzondere brieven.

Ik luister naar de podcast over deze vondst: "Liefste Lies"

Lies is geboren in 1932 in Sittard. Ze is een jonge, vrijgevochten mooie meid, die precies doet waar ze zin in heeft. Mag je hier niet zwemmen? Nou... ik wel! Moeten we naar de kerk? Nou... ik niet!

Ik heb alleen nog maar de eerste twee afleveringen beluisterd en vind het ontzettend leuk, vooral ook omdat het soms lijkt, alsof ik mijn vriendin Riet uit Sittard hoor praten. Dezelfde tongval, heerlijk Limburgs.

Maar ik vind het ook heel erg leuk, omdat je Lies leert kennen. Een heerlijke meid moet dat geweest zijn. De jongens stonden voor haar in de rij en... ze is ook een van de liefjes geweest van de jonge Toon Hermans. Toon woonde toen ook in Sittard en moet haar goed gekend hebben...

Een aanrader, podcast van de VPRO, gratis te beluisteren: Liefste Lies!

Ben benieuwd hoe het afloopt... Ik zal het je laten weten. Of misschien ben jij eerder dan ik... Niks zeggen hoor!

Overigens, leuk detail: Mijn verloofde en ik schrijven elkaar al 33 jaar elke week een brief. Hij telt en houdt de stand bij:

1372! Voorwaar niet niks! Vandaag doe ik nummer 1373 op de bus...

Over het weekend...

Zaterdag was het natuurlijk koninginnedag (zo blijf ik het noemen!) en eindelijk heb ik er weer eens een keer heerlijk van genoten. Ik was namelijk in Mokum gebleven en daar is het toch allemaal heel anders dan elders in het land. Ik vond het druk, heel erg zelfs, maar hartstikke leuk, want we hielden het klein:

De kindermarkt in het Sarphatipark. Geen handelaren, maar kinderen, die muziek maakten, cakejes hadden gebakken of limonade gemaakt. 

En zaterdag was ook nog eens mijn dochter Roosje jarig, helemaal in TOKYO!!

Wat een eind weg. We gaan het later vieren, als we weer allemaal bij elkaar zijn.

 (In de buurt van de Pompoen van Kusuma!)

Zondag in de loop van de dag gingen mijn geliefde verloofde Henry en ik weer naar Haarlem...

(Foto bewerkt door kleinzoon Pier!)

En in Haarlem zijn we 's middags naar de filmclub gegaan, hier om de hoek. Lekker dichtbij, je kunt er bijna naar toe rollen... De film, die we gezien hebben heet: The father.

Een mooie, bijzondere film... zie voor meer: The Father.

Poëzie: Willem Wilmink

Het is vrijdag, dus... gedichtendag. Hoewel... het is eigenlijk altijd gedichtendag, maar op vrijdag vind ik het leuk om er een stukje over te schrijven. Om het weekend in te luiden met een gedicht. En vandaag is Willem Wilmink aan de beurt.

Ik ben echt gek op zijn gedichten, hij is toch wel één van mijn favoriete dichters, En als die dan ook nog eens op muziek worden gezet door Harry Bannink, nou... dan hoor en zie ik je niet... Dan is er alleen maar dat. 

Van mijn lieve vriendin Jacobanita kreeg ik  voor mijn verjaardag in 2019 een hele dikke pil (1419 bladzijden!!) met al zijn verzamelde liedjes en gedichten.

Van Henry kreeg in datzelfde jaar de biografie van Wilmink geschreven door Elsbeth Etty. Het boek heet:  In de man zit nog een jongen. 

Werkelijk een juweel over zijn leven. Het eindigt met dit juweeltje:

Dood zijn duurt zo lang

Het is niet fijn om dood te zijn.

Soms maakt me dat een beetje bang.

Het doet geen pijn om dood te zijn,

maar dood zijn duurt zo lang.

Als je dood bent, droom je dan?

En waar droom je dan wel van?

Droom je dat je in je straat

langzaam op een trommel slaat?

Dat iemand je geroepen heeft?

Droom je dat je leeft?

Maar ach, wat maak ik me toch naar,

het duurt bij mij nog honderd jaar

voor ik een keertje dood zal gaan.

Ik laat vannacht een lampje aan.

Heb je nog een kwartiertje? Dan raad ik je dit gesprek van Wilmink met Cees van Ede aan:

(https://www.youtube.com/watch?v=CY1hrzhbx1E)

Wandelen

Søren Kierkegard zei eens: "Vooral, vergeet nooit je wens om te wandelen.  Elke dag wandel ik mezelf in een staat van welzijn en loop ik weg van elke ziekte. Ik heb mijzelf in mijn beste gedachten gewandeld, en ik ken geen enkele gedachte zo belastend, dat je er niet van kunt weglopen.

Maar als je stilzit, en hoe meer je stil zit, deste dichterbij kom je tot ziek voelen.

Dus, als je blijft wandelen, zal alles goed komen."

Ik vind het wel een mooie gedachte, maar of het klopt? Dat je zomaar van je rottige ziekte af kunt komen door te gaan wandelen? Ik ben er niet zo zeker van... Maar, dat je van rottige gedachten af kunt komen door te wandelen, ja... daar geloof ik wel in. Je geeft bij iedere stap die je doet je narigheid aan de aarde.

Sommigen boffen, met een hondje! Die lopen dagelijks twee of drie keer, en soms hele enden! Dus die zouden nooit ziek moeten zijn, volgens Kierkegard... 

Nouja... als dát zou kunnen!

Overigens... lekker languit in het gras liggen vind ik trouwens ook heel goed voor me! Midden tussen de madeliefjes!

Vrouwen in de kunst: Judith Leyster

Een van de weinige vrouwelijke schilders in de Gouden Eeuw was Judith Leyster, geboren in Haarlem in 1609. Dat is dus wel een tijdje terug: meer dan 400 jaar geleden.

En zeer bijzonder is, dat zij het enige vrouwelijke lid van het Haarlemse schildersgilde was. Het enige! Het was totaal niet gebruikelijk dat vrouwen in wat voor gilde dan ook werden aangenomen. En daarom is Judith Leyster best bijzonder. 

Zal ik eens wat van haar werk laten zien? Een zelfportet... hangt in The National Gallery of Art in Washington, waar ze een van de populairste portretten is!  Ik zeg: teruggeven!

Ze was pas 20 toen ze dit schilderde. Ik vind het een mooi en levendig portret. Haar mond een klein beetje open, zodat het lijkt of ze even aan het pauzeren is om een praatje met ons te maken. Maar ondertussen schildert ze elke detail. 

Judith is leerling geweest van Frans Hals. Hier in Haarlem in het Frans Hals Museum hangt dan ook werk van haar en je kunt gewoon zien, dat ze leerling was van Hals:

de vrolijke drinker van Judith Leyster

en... de Luitspeler van Frans Hals: 

Judith Leyster trouwde met Jan Miense Molenaer... 

Normaal zou ik daar geen aandacht aan besteden, ware het niet dat mijn zus Cecile aan het Jan Miense Molenaerplein woonde. In Heemstede.

Maar dit terzijde.

Nog één werk van Judith Leyster. Het heet: Vrolijk Gezelschap.

Leuk en los geschilderd. Niet streng... daarom heet het ook Vrolijk Gezelschap:

Judith Leyster overleed in 1660 in Heemstede en is daar ook begraven.

Weer beter!

Allereerst bedankt allemaal voor de beterschapswensen... My oh my... wat was ik verkouden. In geen jaren zoveel gehoest en geproest. Maar gelukkig was daar de Joodse peniciline van Henry en natuurlijk mijn warme bed en honderden zakdoekjes... 

En een wondermiddel: codeïne... Wat een goed spul is dat zeg! Alle kriebelhoest (vooral die van midden in de nacht!) wordt onder de duim gehouden. Jawel! Alleen te verkrijgen via de huisarts en die was mij gelukkig goed gezind.

Intussen is de wereld gewoon doogedraaid. Dat heb je in je slaapkamer niet zo in de smiezen, maar echt... helaas is er aan alle idioterieën geen eind gekomen. Trump gaat nog steeds zijn idiote gang en de bombardementen links, rechts en overal zijn gewoon doorgegaan. En jij ligt nietsvermoedend in bed... Hatsjioe!

Maar nu ben ik weer beter en ik ga Trump een brief schrijven: aftreden en wel NU!

En Netanyahu idem van dito: aftreden en wel NU!

En Putin... aftreden en wel NU!

Zo... ik heb het ze gezegd. Dat ze het weten. Want ik ben weer gezond. Dus!

Uche uche

Uche Uche hatsjioe...

Tot beter!

De hondenfiets

Hier in Haarlem wonen best veel honden. Ik heb een hele tijd hondjes uitgelaten: Lizzie en Gentille.  Dat vond ik ontzettend leuk om te doen, alleen: de baasjes van die hondjes hadden "iets", waardoor ze hun eigen hondjes niet uit konden laten. Treurig voor hun, maar wel fijn voor mij, want ik deed het met liefde. Helaas zijn de baasjes inmiddels overleden en de hondjes trouwens ook... En nu doe ik het niet meer. Ik laat mezelf uit...

Van de week kwam ik De Hondenfiets tegen, bij mij in de straat. Ik vond het heel leuk en mocht foto's maken:

Dit is de hondenfiets en er zitten, denk ik: 6 honden in (voor en achter) heel relaxed en op weg naar een lekkere uitlaatplek.

De vrouw die op de fiets zat was heel lief en rustig en de hondjes voelden zich op hun gemak bij haar!

Haarlemse Honden.  Ik heb de site opgezocht, waar ik nóg meer foto's vond. Kijk daar loopt ze met de roedel, ik denk in Zandvoort in de duinen, waar je met honden mag lopen.

Het voelt heel liefdevol aan en als ik een hondje had.... haha... dan zou ik het zélf uitlaten, want ik werk niet meer, dus: tijd zat! (Dûh... echt-niet!)

Nog een laatste prachtfoto van de website geplukt:

Voor de instagrammers: je kunt haar volgen bij haarlemse.honden. Daar zie je nog meer foto's. Echt leuk...

En, inmiddels heb ik contact gehad met Unaeta: "Ik ben sinds een week alleen wel overgestapt naar een elektrische bus 😉 aangezien ik teveel hondjes had!"

Kijk ook maar even bij: https://haarlemsehonden.nl/   

Leuk om te zien!

Over het weekend-1

Misschien weten jullie het en zo niet dan toch: Henry en ik hebben al 33 jaar een lat-relatie. Oftewel: wij zijn 33 jaar verloofd. En nee... we gaan niet trouwen. Voor de nieuwelingen, dit zijn wij:

We waren met de nachttrein naar Wenen gereisd in 2022, om onze 30 jarige verloving te vieren in de Weense Opera. Wat een feest was dat! Daar hebben we deze foto gemaakt.

Maar dit terzijde. Nu... ook even over het afgelopen weekend. We zaten allebei een beetje in de lappenmand. Ik had een rotsmak gemaakt *klabam* voorover: AU! Heb blauwe plekken en een gekneusde rib, maar niks gebroken. En Henry was snotverkouden. Dat schiet dus allemaal niet op.

Maar we hoeven niet altijd veel te doen. Gewoon ergens een kopje koffie drinken vinden we al heel leuk. Henry woont in Mokum, dus koffietentjes zat. Bij hem om de hoek, je kunt er bijna naar toe rollen, is heerlijke koffie te krijgen. 

Het heet Orloff en ik denk, dat we er al 30 jaar komen...

Het café heeft een prima terras, heel prettig. En binnen is het heel gezellig:  een beetje bruin café. Soms spreken we er vrijdags af, als ik naar Mokum kom. Want een IJ-wit biertje smaakt nergens zo lekker als in een bruin café. De IJ-brouwerij is verderop, in de molen. Ook met een lekker terras trouwens.

Maar onze voorkeur om het weekend te beginnen gaat naar de IJ-witjes bij café Orloff, mét bitterballen!

Zaterdag zijn we, op weg naar Haarlem, via Wester-Amstel gereden. Een mooie buitenplaats aan de Amstel. Daar hebben we heerlijk rondgelopen, op een bankje onze lunch opgegeten, naar de vogeltjes geluisterd en stiekum daslook geplukt en opgegeten.

Simpel en toch eenvoudig... Zo is ons weekend meestal. Niet spectaculair, wat sommige mensen denken... 

Gewoon fijn!

 

Het mooiste gedicht

Laatst appte een vriendin van mij, dat ze zo'n mooie dichtbundel had gekregen van haar dochter. De bundel heet:  Het mooiste gedicht.

En... zal ik je eens wat grappigs vertellen: diezelfde middag liep ik langs zo'n kastje met boeken, die je zomaar mee kunt nemen als je dat wilt, of... waar je boeken in kunt doen voor de weggeef. En wat denk je? Staat daar hetzelfde boekje: Het mooiste gedicht.

De favoriete gedichten van Nederland en Vlaanderen. Met een inleiding van Jan Wolkers. Ik was er reuze groots mee. Wat een toeval, wat een synchroniteit... 

Het is een prachtig bundeltje, inderdaad met favoriete gedichten.

Ik heb er voor hier een gedicht uitgezocht, omdat we laatst in de Dapperstraat liepen en daar op de gevel het gedicht "Domweg gelukkig in de Dapperstraat" op een gevel staat. 

Kijk maar, zo ziet dat er uit:

En hier is het gedicht van J. C. Bloem. Alleen die laatste zin spreekt mij wel aan. Met de inhoud ben ik het verder niet helemaal eens.

Was J.C. Bloem wel eens in de Mariapeel geweest, of op Schouwen-Duiveland, of in de Kennemerduinen??

De Dapperstraat

Natuur is voor tevredenen of legen.

En dan: wat is natuur nog in dit land?

Een stukje bos, ter grootte van een krant

Een heuvel met wat villaatjes ertegen.

Geef mij de grauwe stedelijke wegen,

De in kaden vastgeklonken waterkant,

De wolken, nooit zo schoon als ze, omrand

Door zolderramen, langs de lucht bewegen.

Alles is veel voor wie niet veel verwacht

Het leven houdt zijn wonderen verborgen

Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.

Dit heb ik bij mijzelve overdacht,

Verregend, op een miezerige morgen,

Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.

J.C. Bloem (1887-1966)

Recenseer je eigen leven, af en toe.

Ja, ik vond dat wel een aardig idee, dat ik las in de column van René Diekstra: 

Recenseer je eigen leven... af en toe.

1960, op de middelbare school: ik maakte zeer braaf mijn huiswerk!

Ik heb zo het idee, dat de schrijvers van blogjes bij Blogspot allemaal niet meer de jongsten zijn. Di Mario is misschien de jongste. En verder... langzaam lopen de leeftijden op. En dus kan het zo nu en dan geen kwaad om eens terug te kijken op je leven.

Hoe heb je het gedaan tot nog toe? Heb je goed geleefd? En... heb je voldoende geleefd?

Ja, ik heb voldoende geleefd... Lekker veel muziek gemaakt!

Zijn er dingen, waar je spijt van hebt en is dat nog goed te maken?

Zijn er mensen, waar je niet goed mee om kunt gaan en is dat dan misschien goed te maken?

Ik ga er eens goed voor zitten. 

Ben best wel tevreden over het leven, dat ik tot nog toe geleid heb. Ik ben geen slecht mens: geen moorden gepleegd, geen diefstallen, geen mensen opgelicht. 

Ik heb een prachtige dochter en twee prachtige kleinkinderen. Ik doe het goed in de liefde. Haha... Henry! 

Ik heb geen schulden en kan iedereen recht in de ogen kijken. En meestal ben ik opgewekt... hoe dat komt zie je hier. Begin de dag met een lach!

Maar... ik ga nog lang niet! Ik word namelijk 120. En over een jaar ga ik weer even een recensie maken. Eens kijken of alles nog klopt!

Vrouwen in de kunst: Yayoi Kusuma

Op internationale vrouwendag (8 maart) wilde ik een blog maken over vrouwen in de kunst. Dat is toen niet doorgegaan... weet niet meer waarom, maar nu kan het ook nog, vind ik... En niet één blogje... Nee hoor: meerdere. Gewoon elke week een vrouwen-in-de-kunst-blogje. 

Vandaag zet ik Yayoi Kusama in het zonnetje. Een Japanse. En dat doe ik, omdat mijn dochter Roosje met mijn kleinzoon Pier naar Japan is. Ze zijn daar in verband met de wereldtentoonstelling in Osaka.

Heel even over de wereldtentoonstelling:

Het idee achter de Wereldtentoonstelling is om naties samen te brengen en om oplossingen te vinden voor de dringende vraagstukken van onze tijd. Nou.... komt dat even goed uit: er zijn nogal gedoe in de wereld en misschien helpt zo'n wereldtentoonstelling om daar een eind aan te maken. Dat die klojo's zich gaan schamen en denken: "Waar zijn we mee bezig!"

Yayoi Kusama. Ik heb haar werk in Museum Voorlinden mogen bewonderen, 6 jaar geleden. Schitterend vond ik het en nóg!

Ze is op 22 maart 1922 geboren, dus best wel een dame op leeftijd inmiddels, maar volop aan het werk.

Het werk van Kusama is te herkennen uit duizenden: allemaal stippeltjes, oftewel polkadots. Zelf zegt ze, dat ze daar lekker rustig van wordt. Dat kan ik me wel voorstellen, maar ik zou er toch te ongedurig voor zijn.

Kusama is beeldhouwer en schilder. Ook heeft ze diverse installaties gemaakt, zelfs ooit eentje in een park in New York, waar ze door de politie werd weggejaagd. 

In museum Voorlinden was haar werk te zien in 2019, toen ze 90 jaar werd.

"Polkadots hebben te maken hebben met de zon, omdat die nou eenmaal ook rond is. Een polkadot symboliseert de energie van de hele wereld en van ons leven. Maar ook de vorm van de maan: rond, zacht, kleurrijk en onschuldig. Polkadots zijn de weg naar de oneindigheid" dat is wat Kusama er over schrijft. En dan gaat ze aan de slag. De ene Polkadot na de andere... omdat ze een weg naar de oneindigheid zijn...

Nou ben je natuurlijk nieuwsgierig! Hier komen ze... de Polkadots van Kusuma, zoals ik ze een jaar of 6 geleden in museum Voorlinden heb gezien:

Een gigantische keramiek pompoen met... stippeltjes.

Het heeft wel iets geestigs...

En dan was er in het museum ook een aparte ruimte met miljoenen polkadot-lichtjes...

Daar kon je inlopen en waande je je in een polkatot-universum.

Schitterend!

Tot zover Yayoi Kusuma.

Een Japanse kunstenaar, omdat Roosje en Pier naar Japan zijn.

Ben benieuwd naar hun Japanse avonturen!

Het koor en de stemtest

Inmiddels zing ik al bijna 4 jaar in het Concert Koor Haarlem, bij de alten. Het zingen is mijn lust en mijn leven, mijn hobby. Ik zit zelfs op zangles bij Nienke Oostenrijk, een fijne docent, die me elke keer motiverende aanwijzingen geeft. Ik studeer dan ook elke dag, behalve in het weekend.

Het koor is groot: zo'n 80 zangers, die van heinde en ver naar Haarlem komen om elke maandagavond te komen zingen. Zelfs de dirigent, Bernhard Touwen, komt van ver: uit Rossum. Elke maandagavond een uur rijden heen en een uur rijden terug. Daar zijn we heel blij mee, want hij is keigoed!

We zingen één keer per jaar ons concert in de Phil in Haarlem en dit jaar, 5 oktober, hebben we een bijzonder concert: "Mystieke inspiratie in moderne tijden". Geen toegankelijke meezing-muziek, maar mooie mystieke muziek: Het Requiem van Duruflé (re-koe-ie-em zegt mijn zangdocent steeds), een schitterend werk van Arvo Pärt, een prachtige mis van Ola Gjeilo en een bruilofts volkslied van Briggs.

Alle componisten zijn van deze tijd, absoluut geen antieke muziek, maar modern en soms best moeilijk. (Alleen Duruflé leeft niet meer, de rest is nog volop aan het componeren en doen en leven)

Ola Gjeilo, die mis van hem: Sunrise Mass, is werkelijk prachtig! Je hoort gewoon de zon opkomen. Hier kun  je het beluisteren:

Vorige week hadden de alten hun stemtest en pffft... met wat aanwijzingen voor mijn stem kan ik met heel veel plezier en trots zeggen: ik mag blijven.

Ik hou jullie op de hoogte wat betreft het concert. Hier alvast de datum: 

5 oktober om 15 uur in de Phil in Haarlem.

Wandelen voor de wereldvrede

Niet denken: wandelen voor wereldvrede, het helpt toch niet! Nee  dus... gewoon doen! 

Vandaag en elke eerste maandag van de maand wandelen we voor de wereldvrede. De oorlogen over de hele wereld moeten stoppen. 

We starten om even voor 12 uur vanaf de kerk aan de de Grote Markt. Om 12 uur... als de sirenes loeien.

Joris Obdam heeft dit georganiseerd... die doet nogal wat voor de gemeenschap: 

in de wintertijd kun je elke woensdag een heerlijk pannetje soep bij hem komen halen. Ook zie ik hem regelmatig in de Anthonius Gemeenschap, als ik er elke twee weken een maaltijd kom halen.

Net nu de eerste keer kan ik niet, want ik heb kaartjes voor Fluisterende Huizen, een theatrale wandeling langs buurtverhalen uit de tweede wereldoorlog. Samen met Carla en Henry ga ik ook lopen, maar dan net even anders. 

Maar volgende maand loop ik met Joris mee...

Voor de wereldvrede! 

Iets voor 12 uur staat Joris met een vlag op de Grote Markt bij de kerk. Je zult 'm vast wel vinden, want... je loopt mee! Na afloop staat de koffie klaar bij het eindpunt: de Oud-katholieke kerk aan de Kinderhuissingel.

De volgende eerste maandag van de maand loop ik wel mee: maandag 5 mei, dan is het ook nog eens bevrijdingsdag...