Toen ik gisteren op weg naar huis over het Houtmanpad liep zag ik de witte waterlelies in bloei en ik dacht meteen aan het gedicht over de witte waterlelie van Frederik van Eeden.
De waterlelie
Ik heb de witte waterlelie lief
Daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in het licht
Rijzend uit donker-koelen vijvergrond
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer.
Van Frederik van Eeden.
Uit de bundel: Enkele verzen 1898
Frederik van Eeden vond de waterlelie zo mooi, dat hij die als embleem gebruikte. Op al zijn boeken liet hij het afdrukken...
En deze zag ik gisteren dus:
Wonderschoon...
.jpeg)