Gelukkig kan ik de laatste tijd weer lekker lezen. Dat ging een tijdje helemaal niet, maar hoera! de poorten staan weer open. Kom maar op met al die boeken.
Wat ik net met heel veel genoegen gelezen heb is:
Narcis van Judith Fanto.
Het leest heerlijk weg, vooral door het taalgebruik van de schrijver: Judith Fanto.
Hier zie je haar met de Haarlemse burgemeester Wienen. Dat komt, omdat het begin en het eind van het boek zich in Haarlem afspeelt.
Ik houd van die mooie stijl:
"De aarde ademde de geur van bloeiend gras en vrije tijd"
Mooie zin, toch?
Het verhaal speelt zich af in het begin van de twintigste eeuw en voornamelijk in Wenen.
De ik-figuur, Manno, komt uit Nederland en wel uit: Haarlem. Na de dood van zijn moeder wordt hij opgehaald door een bazige tante die in Wenen woont.
In een zomervakantie wordt hij in verband met zijn gezondheid naar een soort van zomerkamp in de bergen gestuurd en daar leert hij 5 kinderen kennen: Bertl, Franzi, Belá, Lotte en Max. Ze raken dik bevriend.
Als ze elk jaar weer naar dat zomerkamp worden gestuurd wordt de vriendschap hechter en hechter.
Als ze groter worden verliezen elkaar uit het oog, maar als ze volwassen zijn komen ze door een toeval weer met elkaar in contact, in Wenen.
Daar blijkt, dat weliswaar de tijden veranderen, maar dat de vriendschap alleen maar hechter is geworden.
In de jaren 30 krijgen de nazi's steeds meer macht in Oostenrijk en wat doet dat met de vriendschap als twee van de zes, Bertl en Lotte, daarmee sympatiseren?
Kun je bevriend zijn met iemand, die sympathie koestert voor jouw vijanden?
Kun je bevriend zijn met iemand, die jouw beste vriend verraden heeft?
Een dilemma, waar Judith Fanto heel indringend over schrijft.
Ik heb dit boek opgeslurpt van de eerste tot de laatste letter...
