Het is vrijdag, dus... gedichtendag. Hoewel... het is eigenlijk altijd gedichtendag, maar op vrijdag vind ik het leuk om er een stukje over te schrijven. Om het weekend in te luiden met een gedicht. En vandaag is Willem Wilmink aan de beurt.
Ik ben echt gek op zijn gedichten, hij is toch wel één van mijn favoriete dichters, En als die dan ook nog eens op muziek worden gezet door Harry Bannink, nou... dan hoor en zie ik je niet... Dan is er alleen maar dat.
Van mijn lieve vriendin Jacobanita kreeg ik voor mijn verjaardag in 2019 een hele dikke pil (1419 bladzijden!!) met al zijn verzamelde liedjes en gedichten.
Werkelijk een juweel over zijn leven. Het eindigt met dit juweeltje:
Dood zijn duurt zo lang
Het is niet fijn om dood te zijn.
Soms maakt me dat een beetje bang.
Het doet geen pijn om dood te zijn,
maar dood zijn duurt zo lang.
Als je dood bent, droom je dan?
En waar droom je dan wel van?
Droom je dat je in je straat
langzaam op een trommel slaat?
Dat iemand je geroepen heeft?
Droom je dat je leeft?
Maar ach, wat maak ik me toch naar,
het duurt bij mij nog honderd jaar
voor ik een keertje dood zal gaan.
Ik laat vannacht een lampje aan.
Heb je nog een kwartiertje? Dan raad ik je dit gesprek van Wilmink met Cees van Ede aan:
(https://www.youtube.com/watch?v=CY1hrzhbx1E)
