Toen ik gisteren op weg naar huis over het Houtmanpad liep zag ik de witte waterlelies in bloei en ik dacht meteen aan het gedicht over de witte waterlelie van Frederik van Eeden.
De waterlelie
Ik heb de witte waterlelie lief
Daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in het licht
Rijzend uit donker-koelen vijvergrond
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer.
Van Frederik van Eeden.
Uit de bundel: Enkele verzen 1898
Frederik van Eeden vond de waterlelie zo mooi, dat hij die als embleem gebruikte. Op al zijn boeken liet hij het afdrukken...
En deze zag ik gisteren dus:
Wonderschoon...
.jpeg)
9 opmerkingen:
Ze zijn natuurlijk ook prachtig als ze in bloei staan. Een gedicht waard.
mogge Marlou
ja het zijn schitterende bloemen , ongeacht de kleur
die hebben dat gedicht zeker verdiend
geniet de dag
Prachtig gedicht en ze verdienen het ook. Wij hebben nu bloemen in de vijver , zó mooi en ze zijn een studie waard!
Een hele eer voor deze wonderschone waterlelie...
Ik maakte heel toevallig ook een foto van een waterlelie. Een witte in Artis. Gisteren. En later nog een roze. Maar dat gedicht kende ik niet. Hoe passend!
In woord en beeld een prachtig blogje, Marlou.
De waterlelie in onze vijver doet het dit jaar ook erg goed.
Prettig weekend.
De witte waterlelie, móét welhaast zelfstandig kunnen denken, kunnen redeneren..
Ze voelt feilloos aan wanneer zij zich moet ontplooien,
en ook weet zij wat dat met ons, de mensen, doet..
Denk ik..
Ja Henry! Dat is een stijlfiguur dacht ik, ik heb het vroeger op school gehad bij De vos Reynaerde: dieren, planten en mineralen woorden en gedachten toedichten.
Bijvoorbeeld: Ik droomde dat ik langzaam leefde, langzamer dan de oudste steen, van Vasalis.
Weet alleen niet meer hoe dat heette, iemand?
Gevonden bij haar geschiedenis op Wikipedia Het heet Personificatie.
Een reactie posten