Vrouwen in de kunst

De woensdag reserveer ik meestal voor "Vrouwen in de kunst", dus nu ook. Echter... ik heb vandaag een BOEK in gedachten! En wel dit boek:

Het boek is ontworpen door mijn dochter, Roosje Klap, speciaal voor een tentoonstelling in het Singer Museum in 2022 in Laren. De tentoonstelling heette: De Nieuwe Vrouw. En het boek dus ook. Heel mooi vormgegeven. Je snapt dat ik ape-trots ben.. 

Niet alleen het boek, maar ook de zalen en de belettering waren door Roosje ontworpen. Zelfs de poster en de toegangskaartjes... alles!

Daar staan we dan: Moeder en Dochter vóór de poster...

De expositie vertelde het verhaal van veranderende maatschappelijke posities van vrouwen. Ik zag het als een soort eregalerij, met meer dan 70 schilderijen, waar vrouwen op staan.

Het eerste hoofdstuk van het boek: ... De barricades op! Vrouwelijk activisme vanaf 1880

Leo Gestel met: Vrouw met sigaret (1911)

  

Je ziet een vrouw die heel provocerend kijkt, met voor die tijd nogal ongebruikelijk, voor vrouwen althans: een sigaret in de hand. Daar wordt nu wel anders naar gekeken. Roken is eigenlijk niet meer in. Maar toen... 

Ik hou het vandaag even bij het eerste hoofstuk:  Op de barricades! 

Dus zie je Aletta Jacobs, geschilderd door Isaac Israëls. Want Aletta was een van de eerste vrouwen, die voor vrouwenkiesrecht vocht.

En de suffragettes, die ook streefden naar het recht voor vrouwen om te kiezen.

Mooi schilderij van Marinus van Raalte, suffragettes aan het vergaderen:

Mooi in het boek vind ik, dat de geschiedenis van de vrouw gezien kan worden in de kunst. 

De vrouwen op de barricades van nu zijn de vrouwen die demonstreren tegen idiote oorlogen. Bravoooo vrouwen! 

Tot slot het portret van Munganyende dat in een van de zalen hing. Activiste en uitgeroepen tot een van de dertig Nederlandse "Greta Thunbergs" oftewel: wereldverbeteraars om in de gaten te houden... 

Volgende week verder met: Professionals, Vrouwen en betaalde arbeid.

Lezen

"Door te lezen versterk je je mentale weerbaarheid."

Deze zin kwam ik pas geleden tegen. En  laat ik nou enorm van lezen houden! Als kind al las ik alles wat los en vast zat. En eigenlijk nog steeds. Als er ergens een tekst staat dan lees ik die. 

Ik zie mezelf nog op de grond liggen met één van de 5 bibliotheekboeken, die ik toen wekelijks mocht lenen. En maar lezen, lezen, lezen!

Mijn laatste boek was "Narcis". Daar heb ik vorige week een blogje aan gewijd. Maar nu is mijn boekenkastje leeg. Ik was begonnen aan: Het smelt van Lize Spit. Maar echt... zoooo saai! Zelfs ík kom er niet doorheen...

Ik las net, dat er een lijst is van Vrouwen Boeken top 10, maar dat zijn boeken zoals: Durf moedig te zijn, of:  De tweede helft van je leven.

Nou... dat hoef ik allemaal niet te lezen. Gooi maar in m'n pet. Ik wil gewoon een fijne, lekkere roman, waar ik in kan duiken en de hele wereld kan vergeten.

Heeft er iemand nog een tip?

Over het weekend

Nou, ladies en gentlepeople... het was een heerlijk weekend. 

Gelukkig reden de treinen weer, dus ik kwam met het grootste gemak in Mokum!

Heel gezellig begon het, want  Henry en ik hadden afgesproken met een hele lieve vriendin: Marijke Oomen. Lekker aan de borrel met dit lieve mens bij Spirit. Marijke is kunstenaar en als je wat van haar werk wilt zien... klik dan op: http://marijkeoomen.kunstinzicht.nl

Op zaterdag zijn we het 50-jarig bestaan van Museum Scheepswerf  en Stoomhelling 't Kromhout gaan vieren, in de Nieuwe Vaart in Amsterdam. Het is een gaaf museum met authentieke Kromhout motoren en binnen en buiten was van alles te zien.

Speciaal voor de gelegenheid stond er een prachtige oude bus, waar Henry een eindje in wilde toeren. Hij herinnert zich deze bus nog toen zijn grote familie er mee door Amsterdam reed.

En dan op de zondagochtend naar ons zwembad: De Houtvaart! Wat een heerlijkheid om daar elke dag te mogen zwemmen. Zo ook zondag. Het water was bijna 22 graden, dus echt verrukkelijk. De zon op je toet en zwemmen maar...

Deze foto nam ik, rond 10 uur, toen de Vrienden van de Houtvaart  lekker aan de koffie zaten. Kijk toch eens wat een mooi 50-meter bad! We zijn er allemaal verliefd op.

En omdat de treinen weer volop reden kwamen Riet en John, onze vrienden uit Sittard heerlijk een dagje over. Dat was genieten eerst  aan de koffie in de tuin en daarna heerlijk lunchen in de Dakkas!

Het was een klein feestje...

Zoektocht! Vlak bij de ingang staan ze, om weer de trein terug te pakken.

Naast de ingang de woorden van Godfried Bomans:

"Ook deze tijd zal eenmaal de goeie oude tijd worden."

Jammer, dat alles zo snel voorbij gaat. Maar genieten deden we met volle teugen...

Dank je wel allemaal!

Gerda YD

Voor de powesie op vrijdag ga ik een tijdje terug in de tijd. De tijd, dat Gerda YD nog leefde, een Gentse vrouw, die ook een weblog had:

 https://gerdayd.blogspot.com/ 

Klik daar maar even op en dan zul je zien wie het was: Gerda YD. Een lekker gek mens, dat ik verscheiden malen heb mogen ontmoeten.

Maar... dit blogje gaat niet echt over Gerda YD, maar over een reactie die zij eens bij een van mijn blogjes schreef. Dat blogje ging over het eerste terrasje van het jaar. En Gerda YD vond er een gedichtje over:

Door het streven
En het zoeken
Van een stormwind
In een melkglas
Raak je lager
Dan de wal
Of in vrije
Vrije val

Maar misschien ook
Zul je stijgen
Op het warme
Van de lucht
Op het leuke
Van een klucht
Door het mooie
Van de dag
Door een gulle
Gulle lach

© michiel mulder

Gerda YD:  hoewel, het was misschien een melkglas maar er zat zeker en vast iets anders in, hé?
*wink, big smile*

Leuk was dat van Gerda, dat ze haar reacties zo goed als altijd beëindigde met: "wink, big smile"

Ik mis haar wel een beetje: dat gekke, die humor, die prachtige foto's en de blogjes over architectuur...

Wil je het over powesie hebben, komt Gerda YD plotsklaps boven water.

Als dát zou kunnen! Dat zou geweldig zijn, maar helaas... al weer 6 jaar geleden, dat ze overleed...

Narcis van Judith Fanto

Gelukkig kan ik de laatste tijd weer lekker lezen. Dat ging een tijdje helemaal niet, maar hoera! de poorten staan weer open. Kom maar op met al die boeken.

Wat ik net met heel veel genoegen gelezen heb is: 

Narcis van Judith Fanto. 

Het leest heerlijk weg, vooral door het taalgebruik van de schrijver: Judith Fanto.

Hier zie je haar met de Haarlemse burgemeester Wienen. Dat komt, omdat het begin en het eind van het boek zich in Haarlem afspeelt.

Ik houd van die mooie stijl:

"De aarde ademde de geur van bloeiend gras en vrije tijd"

Mooie zin, toch?

Het verhaal speelt zich af in het begin van de twintigste eeuw en voornamelijk in Wenen.

De ik-figuur, Manno, komt uit Nederland en wel uit: Haarlem. Na de dood van zijn moeder wordt hij opgehaald door een bazige tante die in Wenen woont.

In een zomervakantie wordt hij in verband met zijn gezondheid naar een soort van zomerkamp in de bergen gestuurd  en daar leert hij 5 kinderen kennen: Bertl, Franzi,  Belá, Lotte en Max. Ze raken dik bevriend.

Als ze elk jaar weer naar dat zomerkamp worden gestuurd wordt de vriendschap hechter en hechter.

Als ze groter worden verliezen elkaar uit het oog, maar als ze volwassen zijn komen ze door een toeval weer met elkaar in contact, in Wenen.

Daar blijkt, dat weliswaar de tijden veranderen, maar dat de vriendschap alleen maar hechter is geworden.

In de jaren 30 krijgen de nazi's steeds meer macht in Oostenrijk en wat doet dat met de vriendschap als twee van de zes, Bertl en Lotte, daarmee sympatiseren? 

Kun je bevriend zijn met iemand, die sympathie koestert voor jouw vijanden? 

Kun je bevriend zijn met iemand, die jouw beste vriend verraden heeft?

Een dilemma, waar Judith Fanto heel indringend over schrijft.

Ik heb dit boek opgeslurpt van de eerste tot de laatste letter...

Artbroker oftewel kunstmakelaar.

In London loopt een jonge vrouw rond, op zoek naar mensen, die geïnterviewd willen worden. Ze heeft de microfoon aan een schilderskwast gemonteerd en vraagt in vrij bekakt Engels:

"Mag ik u iets vragen over kunst? Welk kunstwerk zou u willen bezitten en waarom?" 

Ik vind dat wel een geestig uitgangspunt voor een interviewtje. Mensen moeten altijd wel even nadenken over wat ze aan de muur willen hebben. En omdat het vrij onverwacht is komt er altijd wel iets leuks uit. 

Ikzelf zou dit werk  van Vittorio Guardino wel aan de muur willen hebben, omdat ik bijna voel hoe prettig het is, daar op dat terras, met die schaduwvlekken. En die voeten op de tegels, die lekker verkoelend zijn. En dat stille lezen...

Deze vrouw zou heel graag een werk van Edward Hopper in huis zou willen hebben. Dit werk, omdat ze het zo geestig vindt, die mensen in de strandstoelen...

Of deze man, die iets zou uitzoeken van Basquiat

Basquiat maakte onder andere dit:

Grappig vind ik, dat de jonge vrouw, die de interviewtjes doet nooit belerend is, nooit zegt: oh wat vreselijk of iets van dien aard.

Altijd zegt ze: "Lovely answer, thank you so much"

En jij? Als je mocht kiezen uit wat voor kunstwerk dan ook, wat zou je dan kiezen en waarom? Ik ben daar best wel benieuwd naar.

"Ik ben niet onder de indruk van geld, sociale status of titel.

Ik ben onder de indruk van de manier waarop iemand andere mensen behandelt."

Dit vind ik een mooie stelling, die ik gisteren ergens las.

Ik dacht: ik geef 'm even door.

Dat je weet, hoe ik in elkaar steek. Van die dingen ja...

Over het weekend...

Het is alweer maandag! Een minuut geleden was het nog vrijdag, ja toch? Het lijkt wel of de tijd sneller gaat. Maar toch... de klok loopt echt niet sneller, dan in de Middeleeuwen. De klok loopt precies zo langzaam als toen. 

Gek hoor... ik tel tot drie en het weekend is voorbij. Moest niet mogen.

Mijn weekend begint meestal als ik vrijdagmiddag in de trein stap naar mijn verloofde die in Amsterdam woont. Maar dit keer staakte de NS en Henry kwam met de auto naar Haarlem. Daar was ik erg blij mee, want om daar nou in de stromende regen op de fiets naar toe te gaan... nee, liever niet. En er stonden enorme rijen op de bus te wachten. 

Mijn buurvrouw Eileen organiseert elke vrijdag een borreltje bij haar voor de deur. Daar ben ik nooit bij, omdat ik rond die tijd bij m'n verloofde ben. Maar dit keer, dankzij de NS-staking, kon ik er bij zijn. Had die staking ergens dus toch wel nut! Zie je je buren ook weer eens een keer. 

En zaterdag was het dus pokke-weer. En uitgerekend toen hadden we een groot afscheidstuinfeest bij onze oude buurtjes, die gaan emigreren. (Wat ik heel erg jammer vind!) 

Ik had een mooie nieuwe plant: Nepeta, oftewel: kattenkruid, die ik graag in de tuin wilde zetten, maar ik heb 'm even midden in de tuin gezet. Morgen weer een dag!

Mooi en fier, net als de mooie, fiere Pinksterblom, want Pinksteren was het. Ik weet alleen niet wat dat betekent: Pinksteren. Hoef het ook niet te weten, dus dat je dat maar weet. 

En laat nou die zon maar weer door!

Powesie op vrijdag

Sommige dichters maken zulke mooie gedichten, dat er muziek onder gezet wordt. En die dan vaak door de dichter zelf gezongen worden.

Wie kent er niet "Ne me quite pas", van Jacques Brel... dat prachtige gedicht met die mooie tere muziek... 

Hij schreef het gedicht voor zijn vriendin Zizou, die hem zou gaan verlaten.

Als hij het zingt, dan krijg ik een brok in m'n keel. Zo mooi en ontroerend.

Het gedicht is in ontzettend veel talen vertaald. In het Zuidafrikaans heet het: Moenie weggaan nie. Dit kun je vinden op YouTube, gezongen door Stef Bos.

Moenie weggaan nie

Jij moet liewer vergeet

Maar

Jy moet net onthou

Verby is verby

Wis uit die tyd

Van misverstand

En die tyd verspil

Die aanhou probeer

Om te vergeet

Van die weggaantyd

Gister het gebeur

Moenie weggaan nie

In het Engels heet het: "If you go away",  onder andere gezongen door Frank Sinatra. 

En in het Duits "Bitte geh nicht fort", door Marlene Dietrich... 

En Liesbeth List zong "Laat me niet alleen": ook heel gevoelig...

Maar het allermooiste vind ik het toch wel in het Frans en dan graag gewoon door Jacques Brel...

Ne me quitte pas

Il faut oublier

Tout peut s'oublier

Qui s'enfuit déjà

Oublier le temps

Des malentendus

Et le temps perdu

À savoir comment

Oublier ces heures

Qui tuaient parfois

À coups de pourquoi

Le cœur du bonheur

Ne me quitte pas

(hij werd maar 50 jaar...)

Dank jullie wel!

Daar ben ik weer...  Dank jullie wel voor alle goede beterschapswensen.

Mijn dochter Roosje, gaat de goeie kant op: er zijn röntgenfoto's gemaakt in het Martini ziekenhuis in Groningen en daaruit bleek, dat er geen operatie nodig was. Wel werd het gips vervangen en een mooi, lichter, knalroze met glitters exemplaar aangemeten.

Samen met Henry heb ik haar overal naar toe gebracht met de rolstoel achterin de auto. Dat ging prima, tot zelfs een concert in de Martinikerk aan toe. (Ik had een prijs gewonnen!)

Olga Zinovieva in De Vier Jaargetijden van Vivaldi

Nu is het een kwestie van rust houden, pootje omhoog en 6 weken lang (inmiddels 4 weken) zéker niet belasten! Ik hoop, dat dat gaat lukken, want Roosje heeft een druk leven! En dat is lastig, als je (tijdelijk)  invalide bent. 

Gelukkig zijn er zoom-bijeenkomsten en een fantastische assistente. Het leven staat dus niet stil. Alles gaat gewoon door. Nou ja...gewoon... Niet echt natuurlijk.

Ook zijn er lieve mensen die kaarsjes hebben aangestoken voor een goed herstel. Deze is van Rietje...

Op dit moment zorgt mijn kleinzoon Pier voor haar. Dat doet-ie vast wel goed. Hij is 19 jaar, dus... hij kan het!

En nóg een mantelzorger: Poes Theo!

Zo komt alles uiteindelijk toch nog goed en leefden we nog lang en gelukkig!