Locus Iste

In de Pedagogische Academie, de Da Costa Kweekschool in Bloemendaal, waar ik studeerde, werd elk hoofdaktejaar een koor van de studenten samengesteld. De dirigent was onze muziekdocent Gerard Kremer. We noemden hem altijd Meneer Kremer. Hij was buitengewoon muzikaal en je snapt zeker wel, dat ik heel graag zijn lessen volgde. 

Hij was een emotionele  man met de gave zijn studenten mee te krijgen in de wereld van muziek.

Ik had bewondering voor hem. En dat wil wat zeggen, want ik (puber!)  kon lang niet met alle docenten overweg.

Het koor bestond uit 30 studenten, die allemaal graag met Meneer Kremer aan het werk waren. Bij de tenoren zat Hans Klap, waar ik later, in 1968, mee trouwde. Hij kon toen mooi hoog zingen, maar dit terzijde...

Meneer Kremer was ook cantor-organist in een kerkje in Aerdenhout en in een paar weken tijd hebben we vierstemmig het Locus Iste van Bruckner ingestudeerd om in dat kerkje te gaan zingen tijdens een of andere dienst.

Meneer Kremer stond voor het koor en wist ons feilloos door het lied te dirigeren. Het klonk prachtig met een beetje galm.

En toen... nou komt het... In het laatste stukje van Locust Iste is het drie seconden stil en precies in die drie seconden hoorden we een snik van  Meneer Kremer... 

Dat was zo emotioneel, dat ik het nu wéér beleef.

Nou heeft Miguel Angelolo het lied ingezongen. Wat een prachtig wonder.

Hier is het:

De 3 seconden stilte in opperste concentratie zitten nogal aan het eind. Ik hoor nog steeds de snik van Meneer Kremer. 

En wat geweldig mooi gezongen door Miguel... 

Dank je wel: ik ben een fan van je.

En dank je wel, Meneer Kremer. Ik heb van alle lessen genoten.